ของเล่นของ เบียคุรัน และ ซึนะ

“อะ...อือ.....”

นิ้วยาวเรียวหยิบมาร์ชเมโลว์ชิ้นเล็กขาว หวานเข้าปากได้รูปสวย ร่างสูงนั่งอยู่ในท่าตามสบายอยู่บนเก้าอี้นวมอย่างดี พลางจ้องมองภาพตรงหน้า ภาพของร่างขาว งดงาม กำลังถูกทรมานด้วยของเล่นผู้ใหญ่นานาชนิด ร่างขาวนวลบิดตัวไปมาร้องเร่าด้วยอารมณ์ร้อนแรง แต่ร่างสูงกลับทำเพียงแค่เมียงมองโดยไม่ลงมือกระทำใดๆกับร่างสวยนั้น

“ท่านเบียคุรันครับ ได้เวลาทำงานแล้วครับ” เสียงของชายใส่สูทสีดำ ตะโกนเรียกจากนอกห้อง เจ้าของนามที่ถูกเรียกขยับตัวเล็กน้อยในท่าเกียจคร้าน ค่อยๆพาตัวเองลุกจากเก้าอี้นวมโดยไม่สนใจจะมองร่างงามที่ร้องครวญครางอยู่บนเตียงอีกเลย

ไม่เพียงพอ ของพวกนี้ไม่เพียงพอ ไม่หนำใจแม้แต่น้อย

“จัดการ กับของข้างในให้เรียบร้อย” เบียคุรันสั่งลูกน้อง ก่อนที่จะเดินออกไป

ร่างสูงได้รูป แต่งชุดสีขาว นัยย์ตาเย็นชาผมสีขาว ใบหน้านั้นกลับงดงามขัดแย้งกับนิสัยส่วนตัว เบียคุรันได้ชื่อว่าเป็นเทพบุตร งดงามราวเทพบุตรแต่กระนั้นกลับโหดร้ายและเจ้าเล่ห์เยี่ยงซาตาน

“น่าเบื่อ...วันนี้จัดการงานกันเอาเองแล้วกัน ชั้นขอพักผ่อน “ ร่างสูงพูดกับลูกน้องเสียงเย็น เป็นอีกครั้งในหลายๆครั้งที่บรรดาคนสนิทของร่างสูงจะได้ยินประโยคเช่นนี้ แต่ก็ไม่มีใครกล้าขัดด้วยรู้ว่าหัวหน้าของตนถ้าลองพูดอะไรแล้วก็ต้องทำตามนั้น และจะไม่พอใจมากถ้าใคร หรืออะไรทำให้ผิดแผนไปจากที่คิด

ร่างสูงโปร่งเดินอย่างสบายใจในย่านการค้า มือหยิบขนมหวานหลากสีเข้าปากได้รูปอย่างสบายอารมณ์ แม้เบียคุรันจะเป็นพวกรักการทรมานเป็นชีสิตจิตใจ แต่ใบหน้าหวานราวเทพบุตรก็ทำให้ใครหลายๆคนหลงผิดยอมตกมาเป็นเหยื่อให้เจ้าตัวได้โดยง่าย

“ขอทางหน่อยคร้าบ............ ขอทางหน่อยยยย............” เสียงร้องโวยวายดังมาจากทางด้านหน้า

โครม!!!!!!!!!!!!!

ร่างบางที่ร้องโวยวายปะทะเข้ากับร่างสูงอย่างจัง แต่ร่างบางนั้นตัวเบาเสียจนไม่ทำให้ร่างสูงล้มได้ กลับกัน กลับช่วยประคองไม่ให้ร่างเล็กต้องล้มลงไปกองกับพื้น

“ขะ..ขอโทษครับ ผมคงจะรีบไปหน่อยทำให้คุณเดือดร้อน” เจ้าตัวเล็กเจ้าปัญหาร้องบอก พลางเงยหน้าขึ้นมาขอโทษร่างสูงอย่างร้อนรน นัยย์ตากลมโตสีน้ำตาลช่างน่ารักราวกับลูกสุนัขช่างออดออ้น

ซาวาดะ สึนะโยชิ

เบียคุรันคิด ถ้าจำไม่ผิดเจ้านี่คือซาวาดะ สึนะโยชิว่าที่วองโกเล่รุ่นที่10 ที่เขารู้ก็เพราะเจ้านี่เป็นคนในวงการเดียวกัน วงการมาเฟีย เบียคุรันกระตุกยิ้มน้อยๆงดงามราวภาพวาด

“ไม่เป็นไรว่าแต่นายเถอะเจ็บตรงไหนมั้ย??” เขาแสร้งถามอย่างเป็นห่วงเป็นใย ตามปกติแล้วเท่าที่เห็นในรายงานการสืบสวน เจ้านี่ทักจะมีบรรดาผู้พิทักษ์คอยติดตามอยู่เสมอ จึงไม่มีใคร หรืออะไรเข้ามาทำอันตรายเจ้าร่างบางนี้ได้ แต่เอาเถอะ สำหรับเบียคุรันแล้วการเล่นงานว่าที่วองโกเล่รุ่นที่10นั้นไม่ได้ยุ่งยากอะไร แต่เข้าตัวแค่รำคาญและเห็นว่าร่างบางยังเด็กเกินกว่าที่จะเอามาเป็นของเล่นของเขา

“งั้นผมขอตัวนะครับ” สึนะพูดพลางยิ้มและก้มหัวขอโทษอีกครั้ง

“อะ...โอ้ย!!!!” ร่างสูงร้องพลางกุมที่ข้อมือขวาของตน

“เป็นอะไรไปครับ เจ็บหรือครับ”สึนะร้องถามอย่างเป็นห่วงพลางค่อยๆยื่นมือเล็กๆเข้ามาจับที่ข้อมือขวาของร่างสูงเบาๆ

“ไม่เป็นไรมากหรอก ก็แค่สงสัยจะพลิกตอนที่คว้าตัวนายไว้” อดไม่ได้แหะ อุตส่ามีโอกาสเจอก็น่าจะลองเอามาเล่นสนุกดูซักที

“ไม่ต้องสนใจหรอกนายรีบไปธุระของนายเถอะ” เขาบอกต่อ ร่างบางมีท่าทางลังเล ตัวเล็กๆมองไปมองมาอย่างกังวลใจก่อนที่จะหันมาประคองร่างสูงเบาๆ

“ไปหาหมอกับผมเถอะนะครับ ถ้าทิ้งคุณไว้นี่ผมคงจะกังวลใจแน่” เป็นไปตามที่ได้รู้มาเลย เจ้านี่ใจอ่อนและ อ่อนแอเสียจริง เบียคุรันยิ้ม

“ผมซาวาดะ สึนะโยชิ คุณละครับจะให้ผมเรียกคุณว่าอะไรดี” ร่างบางถาม พยายามชวนคุยอย่างเป็นมิตร

“เบียคุรัน เรียกชั้นว่าเบียคุรันดีกว่า” ร่างสูงตอบพลางยิ้มให้อย่างอ่อนโยน แน่นอนเจ้าตัวเล็กจะต้องไม่รู้ว่ากำลังจะเผชิญกับอะไร ของเล่นชิ้นใหม่น่าสนุกดีไม่หยอก

****************************************************************************************

“ข้อมือพลิกครับ คงต้องงดใช้ข้อมือไปก่อนซัก2-3สัปดาห์” หมอพูดพลางขยับแว่นไปมา

ร่างบางหน้าถอดสีอย่างเห็นได้ชัด ตากลมโตแสดงออกถึงความกังวล พลางหันมามองร่างสูงและหลบตามองที่ข้อมือข้างขวาที่ถูกผ้าพันไว้ แน่นอน เบียคุรันไม่ได้เจ็บมากมายอะไรนัก แต่หมอที่รักษาถูกเขาซื้อไว้แล้ว โดยให้บอกอาการที่ข้อมือให้หนักกว่าที่เป็นจริงๆ

“ผมจะออกค่ารักษาให้นะครับ แล้วก็....”ร่างบางบอกช้าๆ พลางนับเงินในกระเป๋าใบเล็กของเขา นี่วันซวยอะไรน้อ อุตส่าดีใจพรุ่งนี้ก็จะเข้าช่วงหยุดยาว เงินที่มีก็ว่าจะเอาไว้ไปที่ยวกับพวกโกคุเทระ สึนะคิด

“ชั้นจ่ายเองดีกว่านะ”ร่างสูงพูดพลางยื่นการ์ดสีทองแสบตาส่งให้นางพยาบาลที่รับเอาการ์ดไป

“ตะ..แต่..”สึนะร้องตะกุกตะกัก แค่ค่ารักษาเขาก็ไม่มีปัญญาจะจ่ายแล้ว
“ถ้าอยากช่วย งั้นคุณมาช่วยมาที่บริษัทซิ” ร่างสูงบอกข้อเสนอ สึนะเงยหน้ามองเบียคุรันช้าๆ

“ข้อมือขวาข้างถนัดเป็นแบบนี้ ผมคงจะหยิบจับอะไรไม่สะดวก ถ้ายังไงนายก้มาช่วยงานผมแทนการจ่ายค่ารักษาจะดีมั้ย”เบียคุรันยิ้มพลางส่งนามบัตรให้ร่างบาง

สึนะยื่นมือเล็กมารับนามบัตรช้าๆ น่ากินชะมัด เบียคุรันยิ้ม เทพบุตรชัดๆ ทุกครั้งที่เบียคุรันยิ้มจะต้องมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นแน่ๆ

“ก็อย่างที่บอกอะ ผมคงไปเที่ยวด้วยไม่ได้แล้วละ เที่ยวกันสนุกนะครับ” สึนะพูดกับโกคุเทระและทุกคน ทะเล ที่พัก อาหาร ทุกอย่างสั่งจองไปเรียบร้อยแล้ว จะยกเลิกก็ไม่ได้ และทุกคนก็จะไปกันหมดทั้งบ้าน ร่างบางแสนจะเสียดายจับจิต แต่การรับผิดชอบในสิง่ที่ตนกระทำก็เป็นเรื่องสำคัญ

“งั้นผมจะซื้อของฝากมาเยอะๆเลยนะครับรุ่นที่ 10”โกคุเทระพูดเสียงอ่อย

“อืม” สึนะยิ้มรับคำ ร่างบางปิดประตูบ้าน นี่เขาต้องอยู่คนเดียวตลอด 5วันหยุดยาวเลยหรือ เขาล้วงในประเป๋ากางเกงหยิบนามบัตรขึ้นมาดู อืม...บริษัทใหญ่แหะ พรุ่งนี้ค่อยไปละกันวันนี้นอนก่อนดีกว่าเน้อ

“อืมม......เจ็บ.....อ่า....”ร่างขาวนวลที่ถูกร่างสูงคร่อมไว้ร้องครวญครางขอความเมตตา แต่ร่างสูงยังคงกระแทกเข้ามาที่ส่วนอ่อนไหวอย่างรุนแรงโดยไม่มีทีท่าจะหยุดลง

เบียคุรัน กระแทกแก่นกายแข็งของจนเข้าไปยังส่วนอ่อนไหวของหญิงสาวอีกครั้ง เป้นครั้งสุดท้ายก่อนจะถอนกายออก อย่างไม่สนใจ ร่างสูงลุกจากเตียงคว้าเสื้อคลุมมาสวมและเดินไปอาบน้ทิ้งให้หญิงสาวที่เพิ่งเสียกิจหมาดๆให้นอนหมดแรงอยู่บนเตียง

ร่างสูงเปิดฝักบัว ให้น้ำเย็นรินไหลชำระคราบไคลให้สะอาด รอยยิ้มแสนหวานเผยให้เห็นอีกครา ตลอดเวลานับจากที่เจอเจ้าหนูนั่น เบียคุรันก็อารมณ์ดีเป็นพิเศษ แทบจะรอไม่ไหวแล้ว ของเล่นชิ้นใหม่ของเขา

“ท่านประธานคะมีคนมาขอพบคะ”เสียงเลขาสาวหน้าห้องพูดผ่านทางเครื่องตอบรับภายในอาคารดังขึ้น

ร่างสูงกระตุกยิ้มเล็กน้อยด้วยรู้ว่าคนที่มาหาตนคือใคร เขาสั่งให้พาผู้ที่มาขอพบเข้ามาที่ห้อง ร่างบางปรากฎตัวตรงหน้าในชุดเสื้อยืดสีสดใส กางเกงแค่เข่าพอดีตัวท่าทางทะมัดทะแมง

เลขาสาวส่งร่างบางเข้าไปในห้อง พลางชำเมืองมองร่างบางไปพลางและแอบลอบมองร่างสูงไปพลาง เธอมั่นใจได้เต็มเปี่ยมว่านี่คงเป็นสิ่งที่ทำให้เจ้านายของเธออารมณ์ดีมาตั้งแต่เช้า

“อรุณสวัสดิ์ครับ ปวดข้อมือหรือเปล่า มีอะไรให้ผมช่วยก็บอกมาได้เลยนะครับ”ร่างบางร้องทักทาย ใบหน้าธรรมดาๆแต่น่ามองระบายยิ้มออกมา ท่าทางนั้นทำให้ร่างสูงอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา

“ตอนนี้ก็ไม่มีอะไรมาก แต่ถ้าเป็นไปได้ช่วยคอยพิมพ์งานกับยกพวกกองเอกสารมาให้ผมอ่านจะได้มั้ย”เบียคุรันพุดพลางชี้ไปที่กองเอกสารกองโตที่วางไว้ตรงโต้ะด้านหน้าโต้ะทำงาน ธุรกิจที่เขารับช่วงมาต่อจากครอบครัวนั้นมีค่ามหาศาล ควบคุมทั้งด้านสว่างและด้านมืดของประเทศ จึงไม่แปลกที่เขาจะต้องรู้เรื่องภายในและแก๊งมาเฟียต่างๆไว้บ้าง แต่ตามปกติแล้วร่างสูงมักไม่ใส่ใจอะไร ด้วยว่าเป็นคนมั่นใจในความสามารถของตนเอง

สึนะโยชิเลือกที่จะหย่อนกายของตนลงบนชุดรับแขกอย่างดี แสนนิ่มนวล ศรีษะเล็กๆโยกไปมามองไปรอบๆห้องที่หรูหรา ขาเล็กๆแกว่งไปมาอย่างไม่มีอะไรทำ เพราะตอนนี้เบียคุรันกำลังสนใจกองเอกสารตรงหน้าที่ต้องจัดการให้เสร็จ

“................................” ความเงียบเป็นสิ่งที่ร่างบางไม่คุ้นเคย ดวงตากลมโตลอบมามองที่ร่างสูงเป็นพักๆ และหลบตาไปอย่างรวดเร็วเมื่อเห็นว่าร่างสูงทำท่าเหมือนรู้ตัว

“สึนะคุง”ร่างบางสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงคนเรียกชื่อของตน เขาหันไปทางต้นเสียงที่นั่งอยู่ที่โต้ะทำงานขนาดใหญ่ เบียคุรันกวักมือเรียกร่างบางมาหาเขาที่เก้าอี้ สึนะจึงค่อยๆพาตัวเองเดินไปหาอย่างว่าง่าย

“เบื่อหรือไงครับ มาดุแลคนเจ็บแบบนี้เนี่ย” ร่างสูงเอ่ยถามพลางจ้องมองมาที่ดวงตากลมโต

“อะ...มะ..ไม่เบื่อหรอก อันที่จริงผมก็ไม่ได้ทำอะไรให้คุณเลย ก็แค่ยกกองเอกสารไปวางกองที่โต้ะก็แค่นั้นเอง”

ร่างบางตอบพลางส่ายศรีษะไปมา ตามปกติแล้วเบียคุรันไม่ใช่คนที่จะยอมรับหรือพุจาดีๆอะไรกับใคร และออกจะไม่ค่อยชอบใจกับการที่มีคนมาอยู่ข้างๆ แต่กับเจ้าหมอนี่ เขากลับไม่รู้สึกเช่นนั้น

ลำแขนแข็งแรงรั้งสะโพกบางมาหา ร่างสูงซบใบหน้าลงที่หน้าอกของสึนะ ผมสีเงินหนานุ่มราวกับขนแมวซุกไซร้ไปมาบริเวณอกของร่างบาง

“อะ...ทำอะไรอะครับบบคุณเบียคุรัน” สึนะร้องออกมาเบาๆพลางพยายามจะดันร่างสูงออกจากตัว

“เจ็บข้อมือจังแหะ” ร่างสูงพูดออกมาเบาๆทำให้สึนะหยุดความพยายามในการดันตัวเขาออก เมื่อเห็นว่าสึนะไม่มีทีท่าจะผลักดันเขาออกไปแล้ว เบียคุรันก็โน้มร่างบางลงมาประทับริมฝีปากร้อนเข้ากับริมฝีปากบางได้รูปนั้น

“อะ....อืมม...”ลิ้นร้อนๆของเบียคุรันล้วงลึกเข้าไปควานหาความหวานภายในของสึนะ เจ้าหนูสึนะไม่เคยโดนใครกระทำเช่นนี้มาก่อน ได้แต่พยายามทั้งผลักทั้งดันร่างสูงออกไป แต่ร่างกายเจ้ากรรมกลับเข่าออ่น ทรุดตัวลงกับตักของร่างสูงทันทีที่เบียคุรันถอนริมฝีปากออก

“คุณทำอะไรผมเนี่ย!!???~” สึนะร้องโวยวาย แม้สภาพตอนนี้จะเป็นการกองอยู่กับพื้นก็ตาม ใบหน้าของสึนะในตอนนี้แดงก่ำ มือเล็กๆเช็ดที่ริมฝีปากบางไปมา

“จะเช็ดไปถึงไหน ปากแดงไปหมดแล้ว” เบียคุรันคว้าข้อมือเล็กๆนั้นไว้ไม่ให้พยายามเช็ดที่ริมฝีปากอีก

“มันเรื่องของผม ใครใช้ให้คุณมาทำแบบนี้กับผมละ”ร่างบางร้องโวยอีกครั้ง ใบหน้าแดงก่ำ ดวงตากลมที่มีน้ำตาคลอ สึนะพาตัวเองลุกขึ้นยืนในสภาพขึงขัง ก่อนจะชี้นิ้วมาทางเบียคุรันที่ยังคงนั่งอยู่ที่เก้าอี้นวมของประธานบริษัท

“ผมจะไม่มาที่นี่อีกแล้ว ที่ผมทำให้ข้อมือคุณเจ็บถือว่าหายกัน” สึนะร้องโวยต่อ

“รู้งี้ผมไม่สนใจไปทะเลกับพวกโกคุเทระดีกว่า”ตอนนี้ใบหน้าที่แดงก่ำขึงขังด้วยความโกรธแปลเปลีย่นเป็นใบหน้าผิดหวังที่คล้ายจะร้องไห้

โกคุเทระ หนึ่งในผู้พิทักษ์งั้นหรือ เบียคุรันคิด แต่เจ้าหมอนี่มีใบหน้าหลายอารมณ์จริงแหะ แต่กอ่นที่สึนะจะกลับหลังหันเดินออกจากประตู เบียคุรันก็คว้าตัวของเขาไว้พร้อมกับกระชากตัวสึนะ ผลักให้ล้มลงไปบนโซฟากำมะหยี่อย่างดีที่จัดวางไว้ในห้อง

เรื่องอะไรจะปล่อยของเล่นที่ถุกใจไปง่ายๆ ร่างสูงเดินไปล็อกที่ประตูห้อง ก่อนที่จะเดินมาหาสึนะที่พยายามจะลุกหนีไปทางประตู

“เห้ นี่คุณจะทำอะไรผมเนี่ย??” สึนะที่ตอนนี้รู้ตัวแล้วว่ากำลังจะมีเรื่องร้ายๆเกิดขึ้นกับเขาแน่ร้องโวยวาย แต่ก็ต้องหยุดเมื่อโดนปิดปากตัวริมฝีปากงามของเบียคุรัน

“อะ!!” ร่างสูงต้องถอนริมฝีปากออกทันทีเมื่อโดนเจ้าตัวเล็กเจ้าปัญหากัดจนเลือดอาบ สีแดงฉานย้อมให้ริมฝีปากที่แดงอยู่แล้วกลับแดงสวยขึน้มาอีก

“เป็นไงละ อย่าคิดว่า ซาวาดะ สึนะโยชิคนนี้จะยอมให้คนอย่างนายทำอะไรง่ายๆนะ” สึนะร้องพลางยิ้มยั่วโมโหร่างสูงที่ตอนนี้กำลังคร่อมเขาอยู่

เบียคุรันเช็ดที่ริมฝีปากของตน ร้ายจริงนะ แต่แบบนี้ก็สนุกดี สมกับเป็นว่าที่วองโกเล่รุ่นที่10ร่างสูงกระชากแขนเล็กของสึนะให้อยู่เหนือหัว ก่อนจะปลดเนคไทของตนมัดแขนเล็กๆทั้งสองข้างไว้ ถึงตอนนี้ ร่างบางก็เริ่มอาละวาดอีกครั้ง แต่ก็ไม่ได้ทำให้ร่างสูงลดความต้องการลงแม้แต่น้อยกลับกัน กลับทำให้เบียคุรันรู้สึกสนุกยิ่งขึ้น

“ปล่อยๆ ปล่อยผมนะ ปล่อยยย” สึนะร้องโวยวายตะโกนลั่น แม้แขนทั้งสองข้างจะถูกมัดไว้กับโซฟแต่ขาเล็กๆก็ยังคงเตะไปเตะมา เบียคุรันใช้มือแกร่งบีบที่คางของสึนะบังคับจูบที่ริมฝีปากบาง เขาขบที่ริมฝีปากของร่างบางเบาๆ พอให้ได้รสของเลือด มืออีกข้างล้วงเข้าไปในเสื้อยืดสีสดใสบีบเค้นที่ยอดอกของร่างบางอย่างสนุกมือ สึนะที่ตอนนี้อยากจะร้องก็ร้องไม่ออก พยายามสะบัดตัวไปมา น้ำตาใสๆคลอออกมาที่ดวงตากลมโต

“นายโกหกใช่มั้ย? ที่ว่านายเจ็บที่ข้อมืออึก..”ร่างบางร้องเสียงเครือ ตอนนี้เบียคุรันไซร้มาที่คอขาว ขบเน้นเบาๆจนเกิดรอยแดงฝากไว้ มือทั้งสองยังคงทำหน้าที่อย่างดีทั้งถอดเสื้อของสึนะและล้วงไปหยอกล้อกับส่วนอ่อนไหวของร่างบาง

“...........................”ไม่มีคำตอบใดๆจากเบียคุรัน ความเงียบบอกได้อย่างดีว่าเขาถูกหลอก สึนะไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงต้องมาโดนอะไรแบบนี้ ความจริงตอนนี้เขาน่าจะได้สนุกสนานกับเพื่อนๆที่ทะเล

นิ้วเรียวงามสอดเข้าไปทางช่องทางออ่นหวานของสึนะ มันทำให้ร่างบางถึงกับสะดุ้งและเริ่มร้องโวยวายอีกครั้ง มันเหมือนกับเบียคุรันกำลังสนุกกับการแกล้งเขาเล่น ร่างสูงขบเม้มไปทั่วทั้งตัวของสึนะ ฝากรอยแดงไว้ตรงนัน้ทีตรงนี้ที

นิ้วที่สองถูกส่งเข้าไป สึนะร้องออกมาเบาๆ แต่ร่างสูงกลับไม่รอใดๆ กลับส่งนิ้วที่สามตามเข้าไปทันที ก่อนจะค่อยๆชักเข้าออก ใหช่องทางอบอุ่นนั้นยอมรับอย่างช้าๆ

“ผมเจ็บ...ปล่อยผมไปเถอะนะ”สึนะร้องขอความเห็นใจ นัยย์ตากลลมโตตอนนี้เป็นสีแดงช้ำ เต็มไปด้วยคราบน้ำตา ภาพที่เบียคุรันเห็นตรงหน้าทำให้เขาเกิดอารมณ์เสียเหลือเกิน ตลอดมาแม้จะทำอะไรกับใครมานักต่อนักแล้ว แต่ก็ไม่มีใครเลยที่จะทำให้เขารู้สึกได้เท่านี้มาก่อน

เบียคุรันไม่ได้พูดอะไร และไม่มีทีท่าจะปล่อยร่างบางไป สิ่งที่ตอบกลับเป้นรอยยิ้มแสนวหานที่แฝงไว้ด้วยความชัว่ร้าย ร่างสูงชักนิ้วทั้งสามของเขาออก ก่อนจะงัดแก่นกายร้อนผ่าวของตนออกมา และสอดใส่เข้าไปในช่องอ่อนไหวของสึนะแทนจนมิดในทีเดียว

“อะ....” สึนะร้องออกมาโดยไม่รู้ตัวร่างบางของเขาทั้งเจ็บและอับอาย น้ำตาไหลออกมาจนมันเหมือนจะไม่มีให้ไหล เบียคุรันจูบที่ริมฝีปากบางเบาๆมือแกร่งก็ปรนเปรอที่ส่วนอ่อนไหวด้านหน้าของสึนะไปพลาง

“ข้างในของนายเยี่ยมไปเลยนะวองโกเล่รุ่นที่10” เบียคุรันกระซิบเบาๆที่ข้างหู ก่อนจะเริ่มบรรเลงบทเพลงรักอันเร่าร้อน เขากระแทกแก่นกายเข้าออกอย่างไม่รุนแรง พลางระดมจูบที่ริมฝีปากและเปลือกตาของร่างบางตลอดเวลา

ถึงตอนนี้สึนะเผลอกรีดร้องออกมาอย่างไม่รู้ตัวในตอนนี้แม้ว่าเขาจะเจ็บแต่ในความเจ็บก็มีความรู้สึกอื่นแทรกเข้ามาด้วย มันเป็นความรู้สึกที่เขาไม่เคยเป็นมาก่อน สะโพกบางเผลอประสานเข้ากับจังหวะการรุกรานของร่างสูง

“อะ..อืออมะ..ผมไม่ไหวแล้วว” เบียคุรันเมื่อได้ยินเช่นนั้น ก็รู้ทันทีว่าเจ้าร่างบางของเขากำลังจะเสร็จ เขาดึงแก่นกายของตนออกและกระแทกกลับไปในทีเดยว น้ำสีขาวขุ่นทะลักออกมาทางช่องทางหวาน สีขาวขุ่นนั้นปนมาด้วยสีแดงของเลือด สึนะในตอนนี้ทั้งหมดแรงและเจ็บปวด

“ท่านประธานคะ..จะมีประชุมในอีก60นาที นะคะ”เสียงเลขาเตือนมาทางเครื่องตอบรับภายใน เบียคุรันเสยผมสีเงินของตนช้าๆโดยไม่ยอมถอนตัวออกจากร่างบาง เขาไม่ได้พุดอะไร ใบหน้าหวานนั้น กระตุกยิ้มเล็กน้อย

มีเวลาอีก60 นาที พอเหลือแหล่สำหรับยกที่2 ร่างสูงขึ้น ก่อนที่จะบรรเลงเพลงรักบทที่สองต่อ

***************************************************************************************
“อย่าให้ใครหรืออะไรออกจากห้องนี้ และอย่าให้ใครหรืออะไรเข้ามาในห้องนี้จนกว่าชั้นจะประชุมเสร็จ”เสียงออกคำสั่งที่เยือกเย็น ทำให้ผุ้ที่รับคำสั่งรู้ว่าเป็นคำสัง่ที่ไม่สามารถที่จะผิดพลาดได้

ร่างสูงจัดสูทของตนเองให้เข้าที่ เสียเนกไทไปเส้นเดียว แต่ก็คุ้ม เบียคุรันยิ้มออกมา รอยยิ้มนั้นงดงามราวกับซาตานที่คอยล่อลวงให้ผุ้คนหลงเมามัว ก่อนจะเดินไป ร่างสูงยังหันมามองร่างบาง ผมสีน้ำตาลอ่อนฟูฟ่อง ที่ยังคงสลบไสลไม่ได้สติอยู่บนโซฟากำมะหยี่ โดยมีเพียงเสื้อนอกที่เป็นตัวสำรองไว้ใส่ยามฉุกเฉินของเบียคุรันคลุมอยู่

ไม่อยากจะทิ้งไปเลยให้ตายเถอะ ถ้าไม่ติดว่าเป็นงานสำคัญ ก็คงไม่ผละออกจากร่างบางแบบนี้ ไม่รู้ทำไมเขาถึงไม่พอใจเมื่อได้ยินว่าสึนะอยากไปเที่ยวกับพวกผู้พิทักษ์มากกว่า ไม่รู้ทำไมจึงรู้สึกเต็มอิ่มตลอดเวลาที่มีอะไรกับเจ้าหนูนั่น ของเล่นของเขา ของเล่นที่ถูกใจชะมัด

เบียคุรันปิดประตูช้าๆอย่างเบามือ ก่อนจะเดินออกไปอย่างสบายอารมณ์

“อืม.....”ซาวาดะ สึนะโยชิ ขยับตัวเล็กน้อย ร่างเล็กขาวนวลตอนนี้เต็มไปด้วยรอยช้ำแดง ร่างบางรู้เจ็บไปทั่วทั้งตัวศรีษะเล็กๆหันไปมองไปมาอย่างงุนงง เรื่องเมื่อวานไม่ได้ฝันไป เขาโดนใครบางคนข่มขืน

สึนะพยายามยันกายให้ลุกขึ้น เท้าเล็กๆก้าวลงจากเตียงสัมผัสกับพื้นพรมอย่างดี แต่ยังไม่ทันจะยืนขึ้นก็เซล้มลงอีก ดวงตากลมโตมีหยาดน้ำใสๆเอ่อล้นออกมาอีกครั้ง

เจ็บ ความรู้สึกแรกที่รู้สึก เขาหมดสติไป เมื่อรู้สึกตัวอีกทีก็มาอยู่ในห้องนอนขนาดใหญ่หรูหราแห่งนี้แล้ว ต้องหนี ความคิดที่แล่นผ่านสมองน้อยๆนั้น ไงๆก็ต้องหนีให้ได้ เมื่อคิดได้ดังนั้นร่างบางก็พยายามลุกขึ้นเดินอีกครั้ง

“โอ้ะโอ..จะไปไหนหรือครับสึนะคุง” เบียคุรันคว้าตัวของสึนะไว้ในอ้อมแขน พลางซุกไซ้ที่ซอกคอขาวอย่างอารมณ์ดี ร่างเล็กดิ้นดุ้กดิ้กไปมาในอ้อมแขนแกร่ง เบียคุรันยิ้มพลางประทับจูบที่ริมฝีปากหวานอีกครั้ง

กี่ครั้งก็ไม่เพียงพอ ยังคงอยากจะกกกอดร่างนี้ไว้ หลังจากเลิกประชุม เบียคุรันก็กลับมาที่ห้องทำงาน เห็นร่างบางยังคงสลบอยู่ จึงอุ้มกลับมายังห้องพักส่วนตัวของตน

“ปล่อยผมไปเถอะ .... ผมไม่ได้ทำอะไรให้คุณเลยนะ ทำไมต้องทำกับผมแบบนี้ด้วย” ร่างบางร้องถามทันทีที่ร่างสูงถอนริมฝีปากออก นัยย์ตากลมโตช้ำแสดงถึงการร้องไห้อย่างหนัก ถ้าเป็นคนอื่นคงจะสงสารจับใจแต่ไม่ใช่กับเบียคุรันคนนี้แน่

แต่วันนี้คงต้องพักไว้ก่อน มีงานต้องจัดการแต่เช้า สายรายงานมาว่ามีคู่แข่งทางการค้าส่งนักฆ่าเข้าประเทศมาเมื่อคืนก่อน ช่วงนี้จะไปทำอะไรก็ลำบากเพราะมีคนติดตามเป็นโขยง อยากจะเลิกทำงานเสียจริง

“ใส่เสื้อผ้าซะ แล้วก็กินข้าวให้เรียบร้อย วันนี้ผมจะพาคุณออกไปข้างนอกด้วย”ร่างสูงพูด

สึนะจ้องมองเบียคุรันตาแป๋ว พาออกไปข้างนอก งั้นก็มีทางหนีอะดิ เมื่อคิดได้ดังนั้นร่างบางก็รีบกุลีกุจอคว้าเสื้อผ้าที่ร่างสูงโยนมาให้เอามาสวมใส่ เบียคุรันมองมาที่สึนะเป็นระยะนึกขันในใจว่าวองโกเล่รุ่นที่10ที่ใครๆพากันกล่าวขวัญถึงช่างมีอารมณ์หลายหลากเสียจริง

สึนะจัดการกับอาหารเช้าจนเรียบ ต้องยอมรับว่าเป็นอาหารที่อร่อยใช้ได้เลยทีเดียว เบียคุรันคว้าเอวของสึนะมาโอบไว้เมื่อเห็นร่างบางจัดการกับอาหารเสีย พลางก้มลงเลียที่ริมฝีปากบางเบาๆ

“อืม...อาหารเช้าวันนี้ก็อร่อยใช้ได้แหะ” เบียคุรันพูด สึนะถึงกับก้มหน้างุดๆใบหน้าแดงจนถึงใบหู สร้างความชอบใจให้แก่ร่างสูงได้เป็นอย่างดี

“ไปกันเถอะ” เบียคุรันพูดพลางกึ่งจูงกึ่งลากร่างบางออกจากห้องพักสุดหรูก่อนจะพาไปติดต่องานต่างๆทั้งวัน

ตลอดเวลาที่สึนะโดยลากไปเป็นเพื่อนติดต่อธุรกิจของเบียคุรัน ร่างบางก็ต้องตื่นตาตื่นใจไปกับอาคารสถานที่ที่หรูหราใหญ่โต หลายๆครั้งที่ร่างสูงมักจะหายไปทิ้งให้เขาอยู่กับบอดี้การ์ดร่างบึก และกลับมาพร้อมขนมหวานนานาชนิดที่เอามาแบ่งกันกิน สิ่งหนึ่งที่ทำให้เขารู้ได้อีกอย่างคือ เบียคุรันคนนี้ชอบกินของหวานยิ่งนัก

“ครับๆทางเราจะจัดการให้เรียบร้อย” แน่ละ ขืนไม่ทำชั้นนี่แหละจะจัดการเอง เบียคุรันคิด น่ารำคาญเจ้าพวกนี้ทำอะไรไม่ได้ดั่งใจ ชักช้า เป็นหัวหน้าเองนี่ไม่ได้ดั่งใจเลย เขาเองอยากจะลงมือเองเสียมากกว่า เลือดสีแดงสดมันสวยจะตาย

ร่างสูงเสยผมขาวงามเล็กน้อย ใบหน้างามบ่งบอกถึงความหงุดหงิดวันที่2แล้วยังหาตัวพวกนักฆ่าที่ถูกส่งมาไม่เจอ จะต้องให้เขาไปลงมือลากคอพวกมันออกมาเองเลยมั้ย ร่างสูงก้าวยาวๆเดินออกมาตามทางเดินภายในตึก สายตาคมกริบพลันสะดุดมองร่างเล็กที่นั่งรอเขาอยู่ที่ที่นั่งรับรองแขก วันนี้เขาจับให้สึนะใส่เอี๋ยมสีขาว สีโปรดของเขา ร่างบางนัยย์ตากลมโต ผมสีน้ำตาลฟูฟ่องดูน่ารักเมื่อหยิบขนมหวานเข้าปากไปพลางอ่านหนังสือการ์ตูนไปพลาง ความพยายามที่จะหนีเมื่อเช้านี้เหมือนจะถูกลืมไปแล้วเมื่อเขาซื้อขนมและการ์ตูนมาให้

ชักอยากเสียแล้วซิ......................

เบียคุรันเดินไปทางที่ๆร่างบางนั่งอยู่ พลางช้อนตัวสึนะขึ้นจนตัวลอยสูงจากพื้น ร่างบางสะดุ้งสุดตัวมองหน้าเบียคุรันหน้าตาตื่นก่อนจะเริ่มต้นดิ้นให้หลุดจากอ้อมแขนที่อุ้มตนขึ้นมา แต่ร่างสูงไม่สนใจกลับอุ้มร่างบางก้าวฉับๆพาไปที่ห้องน้ำของบริษัท (มันเป็นบริษัทของคนที่ต้องมาติดต่อทำสัญญา)

ปัง!!!!

เสียงปิดประตูห้องน้ำดังขึ้น เบียคุรันจับสึนะวางลงบนชักโครกที่ปิดฝาแล้ว ห้องน้ำที่ไว้สำหรับเข้าได้ทีละคนเมื่อมีชาย2คนมาอยู่ด้วยกันจึงดุเล็กไปถนัดตา แม้ว่าสึนะจะตัวเล็กเอามากๆก็ตาม

เสียงปิดประตูห้องน้ำดังขึ้น เบียคุรันจับสึนะวางลงบนชักโครกที่ปิดฝาแล้ว ห้องน้ำที่ไว้สำหรับเข้าได้ทีละคนเมื่อมีชาย2คนมาอยู่ด้วยกันจึงดุเล็กไปถนัดตา แม้ว่าสึนะจะตัวเล็กเอามากๆก็ตาม

เบียคุรันจูบสึนะเบาๆ มือของเขาก็ปลดสายเอี๊ยมของร่างบางออก ไม่น่าให้ใส่เสื้อผ้าที่ถอดยากเลยแหะ

“จะ...จะทำอะไรผมเนี่ย นี่มันในห้องน้ำนะ” ร่างบางร้องประท้วง แต่ก็ไม่ได้ทำให้ร่างสูงหยุดการรุกรานเบียคุรันมองที่เป้าหมาย จุดอ่อนไหวของสึนะที่ตอนนี้โผล่ออกมาชมโลกภายนอกคือเป้าหมายของร่างสูง

“อะ...” สึนะเผลอร้องครางออกมาเมื่อเบียคุรันใช้ริมฝีปากเข้าครอบครองจุดอ่อนไหวเบื้องหน้าของเขา ลิ้นร้อนโลมเลียอย่างช่ำชอง

“อืม.........อุก”ร่างบางพยายามข่มกลั้นเสียงของตนไว้มือเล็กๆจับที่หัวของร่างสูง น้ำตาใสๆเอ่อคลออีกครั้ง

เมื่อเห็นสึนะมีท่าทางจะไปสวรรค์เบียคุรันก็ถอนริมฝีปากออก ทิ้งให้สึนะต้องค้าง ร่างบางมองหน้าหวานของเบียคุรันอย่างไม่เข้าใจก่อนที่จะได้ถามอะไรร่างสูงก็อุ้มร่างบางขึ้นและเปลีย่นท่าให้ตนอยู่ด้านล่างและวางสึนะไว้บนตัก ก่อนจะค่อยๆรูดซิบกางเกงของตนเองเผยให้เห็นแกนกายร้อนเร่าที่ออกมาภายนอก

“ชั้นอยากให้นายจัดการเอาเอง” เบียคุรันพูดพลางส่งยิ้มหวานให้สึนะที่ตอนนี้ใบหน้านั้นแดงก่ำ น้ำหูน้ำตานองหน้า แต่ด้วยอาร์ที่ตอนนี้กำลังเตลิด ร่างบางค่อยๆใช้มือเล็กของตนจับที่แก่นกายของเบียคุรันช้าๆก่อนที่จะพยายามให้มันเข้ามายังส่วนอ่อนไหวภายในของตน

“ผม....ผมทำไม่ได้...” สึนะเริ่มสะอื้น เขาไม่กล้าทำ เบียคุรันเห็นดังนั้นก็ส่ายหน้างามช้าๆ ก่อนจะใช้มือแกร่งจับที่สะโพกของสึนะ ให้จุดอ่อนไหวของสึนะตรงกับแก่นกายของตนและกดลงมาจนมิด

“อ๊า.................”ร่างบางกรีดร้องออกมาอย่างไม่รู้ตัว น้ำตานองหน้าด้วยความเจ็บ มันเข้ามาลึกกว่าครั้งแรกที่มีอะไรกัน สึนะไม่มีแรงแม้กระทั่งจะยกร่างเพื่อถอนสิ่งนั้นออกจากร่างบางของตน

เบียคุรันยิ้มเมื่อเห็นท่าทางที่เจ็บปวดของสึนะ เขาแกล้งกระแทกสะโพกของตน เข้าหาร่างบาง จนสึนะเผลอครางออกมาเบาๆ น้ำตาใสๆหล่นมาอาบแก้มแดง .

....ชอบชะมัด...

“อือ....อืม...”สึนะเผลอครางเสียงเส่าเมื่อเบียคุรันกระแทกสะโพกเข้าหาเป็นระยะ

แกร้กก

ซ่า...............

“เห้อ..พักซะทีเว้ย”

“เออ เที่ยงนี้ไปกินไรดีวะ”

เสียงพนักงานบริษัทที่เข้ามาจัดการกับภารกิจส่วนตัวดังลอดเข้ามา มีคนเข้ามาในห้องน้ำ สึนะคิด ใบหน้าหวานแดงซ่านหนักกว่าเดิมด้วยความอาย เบียคุรันแกล้งขยับตัวอีกครั้งจนร่างบางเผลอครางออกมาเป็นระยะ

“เสียงไรวะได้ยินมั้ย”

“เออนั่นดิ”
เสียงคู่สนทนาพูด สึนะในตอนนี้ปิดปากคนตนเองแน่นในขณะที่ร่างสูงยังคงขยับสะโพกของตนอย่างต่อเนื่อง

“ถ้าไม่อยากให้ใครได้ยิน จะก้มลงมาซบหน้าที่ไหล่ของผมก็ได้นะ”เบียคุรันกระซิบเบาๆ

“เห้ยชั้นว่าเสียงดังมาจากในห้องน้ำนี่วะ” เสียงๆหนึ่งดังมาจากหน้าห้องน้ำที่เบียคุรันและสึนะทำกำลังล่นบทรักอยู่ และททำท่าจะเคาะประตูห้องน้ำ

“ไม่มีอะไร ชั้นแค่ไม่สบาย อยากจะอ้วก” เบียคุรันตอบกลับไป ก่อนที่จะเจ้าพวกนั้นจะเคาะประตู

“เมื่อคืนหนักไปหน่อย” ร่างสูงพูดต่อ พลางกระแทกสะโพกเข้าใส่สึนะต่อไป ร่างบางใช้แขนเล็กๆทั้งสองข้างโอบรอบคอร่างสูงไว้ พลางซุกหน้าลงที่ไหล่ของเบียคุรัน

“เออๆ”เจ้าคู่สนทนารับคำก่อนจะเดินออกจากห้องน้ำไป แม้จะสงสัยนิดหน่อยว่าเจ้าคนในห้องน้ำเป็นใคร แต่ตึกนี้มันตึกเปิดมีคนมาติดต่องานเยอะแยะ ใครเป็นใครคงจะจำได้หรอก

“อึก” เบียคุรันร้องออกมาเบาๆเมื่อริมฝีปากบางของร่างเล็กบนตัวเขา กัดเข้าที่หัวไหล่ของร่างสูงอย่างแรงเพื่อสะกดกลั้นอารณ์ของตน แม้จะกัดผ่านเสื้อเชิ้ตขาว แต่ก็แรงพอที่จะเรียกเลือดออกมาได้

“หึ เวลามีน้อยก่อนที่จะมีใครเข้ามาอีกคงต้องเร่งแล้วละนะ” เบียคุรันพูดพลางกระแทกร่างสูงของตนเข้าใส่ร่างบางอย่างรวดเร็วและรุนแรง ยิ่งเขากระทำอย่างรุนแรงเท่าไหร่ เจ้าตัวเล็กบนตัวเขาก็ยิ่งกัดแรงขึ้นเท่านั้น

“อะ..อืมม” ร่างสูงครางออกมาเบาๆก่อนที่จะปลดปล่อยน้ำสีขาวขุ่นเข้าไปภายในร่างของสึนะ มือแกร่งลูบหัวของสึนะเบาๆให้คลายริมฝีปากที่กัดออก ก่อนที่จับใบหน้าแดงของสึนะเข้ามาจูบอีกครั้ง คราวนี้เขาได้รสเลือดของตนเองจากริมฝีปากบาง

เบียคุรันจัดการกับเสื้อผ้าของสึนะให้เรียบร้อย ก่อนที่จะพยุงร่างบางออกมาที่อ่างล้างหน้า ชำระล้างหน้าตาที่ดูอ่อนล้าให้ดูมีแรงขึ้น โดยไม่ลืมที่จะจูบอีกครั้ง และจัดสูทของตนเองเข้าที่ ก่อนจะโอบเอวของสึนะให้เดินออกจากประตูห้องน้ำเพื่อจะไปจัดการกับธุรกิจต่อไปในตอนบ่ายอย่างอารมณ์ดี โดยลืมความหงุดหงิดที่มีมาก่อนหน้านี้จนหมดสิ้น

*****************************************************************************************

สึนะนั่งก้มหน้าตลอดทางที่อยู่บนรถ โดยมีเบียคุรันนั่งจัดการกับธุรกิจโดยใช้โทรศัพท์มือถืออยู่ข้างๆ มือแกร่งค้วามือเล็กของสึนะมาเกาะกุมไว้แน่นโดยที่ยังคงคุยธุระต่อไป สึนะเงยหน้ามองเบียคุรันช้าๆก่อนจะก้มหน้าลงอีกครั้งโดยไม่พยายามที่จะดึงมือของตนออก

แม้จะโดนกระทำอย่างรุนแรงมาถึง2ครั้ง (ไม่นับว่าครั้งละกี่รอบ) แต่ภายในใจของสึนะกลับมีอะไรบางอย่างก่อตัวขึ้น ร่างบางรุ้สึกสนุกกับการที่เบียคุรันพาเขาไปยังที่ต่างๆแม้เวลาจะแทบไม่มีแต่ยังอุตส่าซื้อขนมหวานมาฝาก หรือชี้ให้ดูอะไรๆที่น่าสนใจ ถึงสึนะจะผิดหวังที่อดไปเที่ยวกับพวกโกคุเทระ แต่การอยู่กับเบียคุรันก็ไม่ทำให้เขาเบื่อเลยแม้แต่น้อย

ร่างสูงยังคงคุยโทรศัท์ต่อไปเรื่อยๆ มืออีกข้างที่ว่างอยู่เกาะกุมมือเล็กนั้นๆไว้แน่น วองโกเล่นรุ่นที่10เป็นของเล่นชั้นดีที่เขาไม่อยากจะปล่อยมือไปเสียแล้วตอนนี้ ตามปกติคู่นอนที่ผ่านมา เพียงแค่ครั้งเดียวเขาก็สามารถทิ้งได้โดยง่าย แต่กับเจ้านี่ ร่างเล็กบอบบางเช่นนี้กลับทำให้เขาไม่สามารถละสายตาไปได้ เบียคุรันยิ้มออกมาช้าๆ ไม่เคยรู้สึกสนุกเช่นนี้มาก่อนเลย สนุกกว่าการได้เห็นคนไม่มีทางสู้ร้องขอชีวิตเสียอีก

“โรเช่..โทรไปจองโต้ะที่ร้านโปรดให้ชั้นด้วยเย็นนี้” เบียคุรันสั่งคนขับรถที่เป็นคนสนิทด้วยในตัว ก่อนที่จะหันไปสนใจกับการคุยธุระต่อ

“ครับ” เจ้าคนสนิทรับคำ หลังจากนั้นภายในรถก็เงียบสลบมีเพียงเสียงหวานของเบียคุรันที่คุยธุระต่อไป สึนะที่อ่อนเพลียจากการกระทำของร่างสูงก็ค่อยๆเอนศรีษะเล็กไปทางไหล่กว้างของคนข้างๆและผล็อยหลับไป

ผมสีน้ำตาลอ่อนฟูฟ่องโยกไปมาคลอเคลียอยู่ที่ไหล่กว้างของชายหนุ่ม ตอนนี้เขาคุยธุระเสร็จแล้ว และจัดการเครียงานตลอดทั้งบ่ายจนเสร็จในทีเดียว เพราะไม่ต้องการจะแวะไปที่ใดอีก เบียคุรันต้องการจะไปพักทานอาหารเย็นกับเจ้าของเล่นตัวน้อยของเขาที่ร้านอาหารอิตาลีร้านประจำของเขา

“งานตอนบ่ายไม่มีอะไรแล้วใช่มั้ย ถ้างั้นขับรถไปที่ร้านอาหารเลยนะโรเช่” ร่างสูงออกคำสั่งด้วยเสียงที่เฉียบคมเช่นเคย คนสนิทของเบียคุรันพยักหน้ารับในที เจ้านายของตนไม่เคยเร่งงานหรือเปลีย่นแปลงอะไรเพื่อใครมาก่อน แต่กับเจ้าเด็กคนนี้ เบียคุรันผู้แสนจะเย็นชาถึงกับยอมอัดตารางงานช่วงบ่ายให้ไปลงในช่วงเช้าจนแน่นเพื่อให้ตอนเย็นมีเวลาว่างเหลือมากพอ

“เห....เจ้าตัวเล็กนี่นอนไม่รู้เรื่องเลยแหะ”เบียคุรันขยับศรีษะของสึนะให้ค่อยๆโน้มลงมาที่ตักหนาของตน มือแกร่งใช้นิ้วเรียวยาวปัดที่ผมสีน้ำตาลอ่อนเบาๆ ก่อนจะก้มลงหอมแก้มเจ้าตัวเล็กเบาๆอีกหนึ่งที

ทุกสิ่งที่เบียคุรันทำ ถ้าไม่เห็นกับตาคงไม่มีใครเชื่อร่างสูงจ้องมองร่างบางด้วยนัยย์ตาอ่อนโยนชนิดที่ตัวเองก็ไม่คิดว่าจะทำได้ ใบหน้าหวานกระตุกยิ้มเล็กน้อย แค่เวลาเพียง2วัน ราวกับเขารอคอยคนๆนี้มาทั้งชีวิต

*********************************************************************************
“เอ๋.....???” สึนะตกใจทันทีที่ถูกปลุกให้ตื่นและลงมายังจุดหมาย ด้วยว่ามันเป็นร้านอาหารที่หรูที่สุดเท่าที่เขาเคยเห็นมา ไม่ซิมันหรูเกินไป

“เข้าไปซิ นายจะยืนทำอะไรข้างนอกนี่ละ”เบียคุรันดันหลังของสึนะให้เดินเข้าไปภายในร้าน ร่างบางหันมามองหน้าของเบียคุรันเล็กน้อยแบบไม่สบายใจนัก ก่อนจะเดินเข้าไปในร้านด้วนท่าทางเก้ๆกังๆ

“จะพามาที่หรูแบบนี้ ไม่บอกกันก่อนเลย” สึนะบ่นเบาๆกับตัวเอง ชุดเอี๊ยมสีขาวของเขาแม้จะไม่ถึงกับดูไม่ได้แต่ก็ไม่เข้ากับบรรยากาศภายในร้านแม้แต่น้อย ตรงกันข้ามกับเบียคุรันที่อยู่ในชุดสูทสีขาวอย่างดีราคาแพง

“..............................????” เบียคุรันก้มหน้าลงมอง มือเล็กๆเกาะที่ชายเสื้อของเขา สึนะมองดูรอบๆด้วยท่าทางตื่นๆก่อนจะเปลีย่นจากเกาะชายเสื้อเป็นเกาะแขนของร่างสูงไว้แน่น

“เอาเหมือนเดิมมาสองชุด” ใบหน้าหวานสั่งบริการ ก่อนจะหันมามองหน้าสึนะ

“เป็นไรไป ท่าทางไม่ดีเลย” เบียคุรันถามแม้จะรู้ถึงสาเหตุอยู่แล้ว

“เมื่อยตัว” สั้นๆได้ใจความ ร่างบางตอบแบบเสียไม่ได้ หน้าตายังคงดูตื่นๆกับความหรูหราของสถานที่ เบียคุรันเอื้อมมือแกร่งไปไล้ใบหน้าของสึนะเบาๆ ร่างบางสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะหันมามองหน้าร่างสูง

“ผมไม่เอาแล้วนะ” สึนะพูดเบาๆแค่พอให้ได้ยินกันสองคน

“แล้วคิดว่าผมจะทำอะไรละ?” เบียคุรันย้อนถาม ใบหน้าหวานเปื้อนยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ มือแกร่งยังคงลูบใบหน้าของร่างบางจรดไปยังริมฝีปากสีแดงชุ่มฉ่ำ

“อุ้ย!!นึกว่าใครคุณเบียคุรันนี่เอง” เสียงแหลมร้องทักดังขึ้น ทำให้เบียคุรันที่กำลังเพลินกับการแกล้งเจ้าตัวเล็กของเล่นของเขาต้องสะดุดลง ร่างสูงเงยหน้าขึ้นมองที่มาของเสียง เช่นเดียวกับที่สึนะเองก็เงยหน้าขึ้นมองเช่นกัน

“โชคดีจังที่เจอ มากับใครคะนั่น ขอนั่งด้วยคนได้มั้ยคะ?” โดยไม่รอคำตอบผุ้มาใหม่ก็กวักมือให้บริกรยกเก้าอี้มาให้อีกตัว

ในสายตาของสึนะเธอคนนี้จัดได้ว่าเป้นคนสวยเลยทีเดียว ผมสีดำขลับ นัยย์ตากลมโตผิวพรรณผุดผ่องท่าทางจะเป็นลูกคุณหนูซะละมั้ง แต่แหม ....ไม่เกรงใจเอาซะเลยวุ้ย ร่างบางคิดในใจ

“สวัสดียูกิโกะ นี่ซาวาดะ สึนะโยชิเพื่อนของชั้น สึนะคุงนี่อิชิคาวะยูกิโกะ”

“สั่งอาหารหรือยังคะ ยูกิโกะหิวชะมัด ไม่คิดว่าจะเจอคุณที่นี่เลยแต่งตัวธรรมดาๆมา” ธรรมดาๆตรงไหนฟระที่ธรรมดา ยูกิโกะแต่งตัวมาในชุดสีแดงกำมะหยี่โชหลังและไหล่ สวยงาม แต่นิสัยนี่ซิท่าจะมีปัญหา สึนะคิด ทำเป็นไม่สนใจร่างบางที่นั่งอยู่ก่อน แถมตอนแนะนำตัวก็ไม่หันมามองแม้แต่น้อย

“โอ้ะ” สึนะที่ไม่ชินกับการใช้มือหั่นสเต็ก ก็ทำให้ชิ้นเนื้อที่หั่นกระเด็นออกจากจาน สึนะรีบเก็บเจ้าชิ้นที่กระเด็นออกมาอย่างรวดเร็วจนพลาดไปปัดแก้วข้างตัวตกแตกเสียอีก

“อ๋า.................”คราวนี้สายตาแทบจะทุกคู่ก็หันมาจับจ้องที่โต้ะของสึนะทันที แม้บริกรจะวิ่งมาทำความสะอาดเศษแก้วที่แตก แต่ร่างบางก็รู้สึกอายเสียจนทำอะไรไม่ถูก

“แย่จังเลยนะเจ้าเด็กคนนี้ เป็นญาติคุณหรือคะเบียคุรัน”ยูกิโกะเอ่ยถาม

“เปล่า” ร่างสูงตอบพลางมองสึนะที่ก้มหน้าที่เกือบจะร้องไห้ น่ากินชะมัด

“หรือคะ ก็ว่าซิดูเป็นเด็กไม่มีหัวนอนปลายเท้ายังไงไม่รู้ ไปเก็บมาจากไหนคะเนี่ย” ยัยยูกิโกะจีบปากจีบคอพูดต่อทันที ใบหน้าสวยแสดงออกถึงความเหยียดหยาม มือสวยลูบที่แขนของเบียคุรันตลอดเวลา

“.............................” สึนะไม่มีอะไรจะพูด ก็เขายังเด็ก แถมไม่เคยเข้าร้านหรูแบบนี้มาก่อน หนำซ้ำยังต้องมาใช้เจ้ามีดบ้านี่อีกทนไม่ไหวแล้วนะ

พรวด.........

สึนะที่ตอนนี้ใบหน้าหวานแปรเปลี่ยนเป็นสีแดงด้วยความโกรธลุกจากเก้าอี้ พลางเดินออกจากโต้ะในทันที
“เห้ จะไปไหนละนั่น?” เบียคุรันถามเมื่อเห็นเจ้าตัวเล็กของกำลังก้าวฉับๆเดินออกจากร้าน

“เรื่องของผม อย่ามายุ่ง!!!” สึนะร้องตอบพลางเดินกระแทกเท้าออกจากร้าน

“ไร้มารยาทสิ้นดีเลยคะ ไม่เห็นจะต้องไปสนใจเลย” ยูกิโกะพูดพลางจับแขนของเบียคุรันไว้

ร่างสูงสะบัดมือสวยที่จับแขนของเขาไว้ออกอย่างแรง จนหญิงสาวต้องตกใจและชักมือกลับ ดวงตาแข็งกร้าวจ้องมองมาที่ยูกิโกะ ก่อนจะพูดบางสิ่งออกมา

“ที่ชั้นให้เธอนั่งอยู่ที่โต้ะด้วยเพราะอยากเห็นเจ้าหนูนั่นว่าจะแสดงอาการยังไง ขอบอกไว้เลยว่ากับอีแค่นอนด้วยแค่คืนเดียวไม่ได้ทำให้เธอมีสิทธิใดๆกับชีวิตของชั้น จำไว้!!!!~” ร่างสูงพูด ก่อนจะลุกออกจากโต้ะเพื่อตามเจ้าตัวเล็กของเขากลับมา ทิ้งให้หญิงสาวตกตะลึง และพูดอะไรไม่ออก

****************************************************************************************

“แฮ่กๆๆๆยัวะเฟ้ย เจ้าบ้านั่นก็ให้ยัยป้านั่นว่าเราอยู่ได้” สึนะที่ตอนนี้คิดว่าวิ่งออกมาไกลพอแล้วบ่นงึมงำกับตัวเอง ตั้งแต่เกิดมายังไม่เคยถูกใครดูหมิ่นเท่านี้มาก่อนเลย เขาคิด

ถึงตอนนี้สึนะก็รู้ตัวแล้วว่าหลงทางโดยดุษฎี ร่างบางหันซ้ายแลขวา ที่ตรงนี้ไม่คุ้นตาเอาเสียเลย จะถามทางใครก็ดูเหมือนทุกคนจะเร่งรีบกันทั้งนั้น สุดท้ายเมื่อเหนื่อยสึนะก็ทรุดตัวลงนั่งกับพื้นฟุตบาทกอดเข่าไว้แน่น

“โอ้ะเจ้าหนูหน้าตาน่ารักดีนี่คิดเท่าไหร่จ้ะ” เสียงห้าวๆที่บ่งบอกว่าเมาร้องทัก

สึนะเงยหน้าขึ้นมามองช้าๆ ย่านนี้มันย่านสถานเริงรมย์ซินะ สงสัยจะมานั่งผิดที่ซะแล้ว เมื่อคิดได้ดังนั้นร่างบางก็ลุกขึ้นยืนทำท่าจะออกเดินอีกครั้ง

หมับ

“จา ปายยยหนายยยยยไม่ไปสนุกกกกับช้านหน่อยหรือออ???” เสียงๆเดิมพูดต่อ พลางคว้าที่แขนเล็กๆของสึนะไว้แน่น กลิ่นเหล้าที่ติดตัวชายคนนั้นคละคลุ้งออกมาจนสึนะตกใจ

“ปล่อย ปล่อยผมนะ ผมไม่ได้เป็นพวกแบบนั้น” สึนะพยายามสะบัดแขนข้างที่ถูกจับไว้ให้หลุดออก แต่ก็ไม่เป็นผล ชายขี้เมายิ่งจับแน่นกว่าเดิม และรั้งตัวของสึนะเข้าไปกอด

“อย่า..มาโก โหกกก เด็กๆแบบเธอ..ถ้าม่ายยยขายแล้วมาทามมมายแถวนี้...” ชายขี้เมาเริ่มลวนนลามสึนะตรงฟุตบาท ทั้งๆที่มีคนเดินผ่านไปมาแต่ก็ไม่มีใครคิดจะมาช่วยเขาซักคน สึนะทั้งผลักทั้งดันให้ชายคนนั้นปล่อยเขาแต่ก็ไร้ผม มือหยาบกระด้างล้วงเข้ามาในเสื้อของร่างบาง น่าขยะแขยง เขาคิด

ผลัก!!!!

ไอ้หนุ่มขี้เมาผู้เคราะห์ร้ายถูกชกกระเด็นลงไปกองกับพื้น มือที่คุ้นเคยคว้าร่างของสึนะมาโอบไว้ข้างกาย

“เห้ย ครายวะ??” ไอ้ขี้เมาร้องโวยวาย โดยไม่รู้ว่าขะตากำลังจะขาด

“ลากมันไปจัดการซะ” เบียคุรันสั่งเสียงเรียบ ก่อนจะอุ้มสึนะกลับไปที่รถ ร่างบางตอนนี้รู้สึกดีใจอย่างมากที่เห็นเบียคุรันมาอยู่ตรงหน้า

ใบหน้าหวาน งดงามราวเทพบุตร ในตอนนี้ดูโกรธเกรี้ยว ทันทีที่รถถึงที่พักร่างก็อุ้มสึนะเข้าไปนอนห้องนอนทันที ร่างสูงไม่เข้าใจว่าทำไมเขาจึงไม่พอใจกับการที่เห็นเจ้าหนูนี่ถูกคนอื่นลวนลาม ทั้งๆที่ปกติเขาจะไม่ยึดติดกับใคร และมีบ่อยครั้งที่เขามักจะส่งมอบสาวๆให้กับคนสนิทต่อ

ร่างสูงโยนสึนะลงบนเตียงขนาดใหญ่ สึนะกระแทกเข้ากับฟูกนิ่มๆแม้จะไม่เจ็บแต่ก็จุกนิดๆ

“นายหนีชั้นไปเพื่อจะไปมีอะไรกับเจ้าขี้เมานั่นใช่มั้ย?” เบียคุรันที่ตอนนี้กำลังคร่อมร่างบางไว้เอ่ยถามมือแกร่งคว้าคางของสึนะให้หันหน้ามามองหน้าเขา แม้ในยามโกรธ เบียคุรันก็ยังคงงดงาม

“ไอ ออก อะ” เสียงของสึนะที่ตอบกลับมาไม่เป็นภาษเพราะโดนเบียคุรันบีบคางไว้ ทำไมต้องโกรธขนาดนี้ด้วยก็เห็นๆอยู่ว่าเขาพยายามจะหนีจากไอ้ขี้เมานั่น

เบียคุรันกระชากเสื้อผ้าของสึนะจนขาด แล้วโยนเสื้อผ้าร่างบางทิ้งไปอย่างไม่ใส่ใจ ก่อนจะก้มลงขบเม้มที่คอขาวของสึนะ มือก็เกาะกุมที่น้องน้อยของร่างบางพลางรูดขึ้นลง

“อะ....อ่า...เบีย คุรันน..”สึนะครางเสียงเครือ ร่างสูงประทับรอยของตนไว้จนเต็ม รอยแดงช้ำปรากฎให้เห็นจนทั่ว ก่อนที่เบียคุรันจะยกสะโพกของสึนะให้สูงขึ้น และสอดเอาแก่นกายที่แสนร้อนของตนเข้าไปอย่างไม่มีการเตรียมตัว สึนะที่ยังไม่ชินถึงกับดิ้นขัดขืนไปมา พยายามจะเลื่อนสะโพกของตนให้ห่างออกจากเบียคุรัน แต่ก็ไม่เป็นผลเมื่อร่างสูงใช้แขนแข็งแกร่งรั้งสะโพกงามเข้ามาใกล้

“อึก...อืมมมผมเจ็บ” สึนะร้อง สะอื้นออกมาแบบไม่อายใคร

แต่ไม่เป็นผล เบียคุรันที่ตอนนี้บ้าคลั่งราวกับปีศาจ ยังคงกระแทกใส่ร่างบางอย่างรุนแรง จนเลือดไหลออกมาจากช่องทางอ่อนหวานอีกครั้ง สึนะที่ตอนนี้ทำอะไรไม่ได้นอกจากเป็นเครื่องรองรับอารมณ์ของเบียคุรัน ทำได้แค่เพียงจิกผ้าปูที่นอนไว้แน่น คล้ายจะเพื่อบรรเทาความเจ็บ

เสียงหายใจหอบดังเป็นระยะๆ เสียงเนื้อต่อเนื้อกระทบกันดังตลอดทัง้คืน ไม่มีใครรู้ว่าเวลาผ่านไปเท่าไหร่ จนกระทั่งสึนะสลบไป

*****************************************************************************************

ซาวาดะ สึนะโยชิตื่นขึ้นมาในตอนเช้าโดยไม่เห็นใครก็เริ่มร้องไห้ ร่างบางพยายามจะหาเสื้อผ้าใส่ก็ไม่มี การเดินไปรอบๆห้องทำได้ยากนักเมื่อร่างกายของเขานั้นแสนจะบอบช้ำ และประตูห้องก็ถูกล้อกจากด้านนอก คิดถึงเหลือเกินถ้าเขาเลือกที่จะไม่ใส่ใจคนแปลกหน้าป่านนี้เขาคงได้ไปเที่ยวทะเลกับเพื่อนๆแล้ว

สึนะล้มลงบนเตียงอีกครั้ง ร่องรอยที่โดนกระทำเมื่อคืนยังคงอยู่ เขาไม่รู้ว่ามันจบที่ตรงไหนรู้เพียงแค่ว่าสลบไปเท่านั้น ร่างบางชันเข่าขึ้นฝุบใบหน้าลงกับเข่าเริ่มต้นร้องไห้ออกมาอีกครั้ง แม้จะถูกกระทำรุนแรงไม่รู้กี่ครั้ง แต่ทำไม เพราะอะไร เขาถึงไม่เคยรู้สึกเกลียดคนๆนี้เลยแม้แต่น้อย

ร่างบางเอาแต่ร้องไห้ โดยไม่รู้เลยว่าในตอนนี้เพื่อนๆของเขาเองก็กำลังเป็นห่วงเพราะเมื่อโกคุเทระโทรศัพท์เข้าบ้านของสึนะก็พบว่าไม่มีใครรับสายเลยแม้แต่คัร้งเดียว นั่นเองที่ทำให้มือขวาของวองโกเล่รุ่นที่10รู้สึกไม่สบายใจขึ้นมาทันที

คืนนี้เบียคุรันก็ไม่กลับมาที่ห้อง มีเพียงผู้ดูแลที่คอยยกอาหารเข้ามาให้สึนะกินภายในห้อง หลังจากที่ร่างสูงกระทำการรุนแรงกับเขา เบียคุรันก็ไม่กลับมาที่ห้องพักอีกเลย พรุ่งนี้วันหยุดยาวของเขาก็จะหมดลง และทุกคนก็คงเป็นห่วงและออกตามหาเขาเป็นแน่

ซาวาดะ สึนะโยชิ เจ้าตัวซวยตลอดกาล นี่มันก็แค่ความซวยรูปแบบหนึ่งที่เขาต้องเผชิญเท่านั้น ร่างบางคิดพลางยิ้มกับตัวเอง แต่เป็นรอยยิ้มที่แสนจะเศร้าถ้าใครได้มาเห็น ป่านนี้เจ้าคนที่ทำให้เขาเป้นทุกข์เช่นนี้คงกำลังมีความสุขกับผู้หญิงสาวๆสวยๆแบบที่เจอที่ร้านอาหารเป็นแน่

“ได้เวลาอาหารแล้วครับ”

ผัวะ!!!!

เสียงฟาดเข้าที่หัวของผู้ดูแลดังขึ้น ตามด้วยเสียงล้มลงของร่างสูง สึนะรีบก้มลงปลดเสื้อผ้าของผู้ดูแลออกก่อนจะลากตัวเข้ามาในห้อง และใช้เครื่องแต่งกายของผู้ดูแลใส่แทนก่อนจะลอบออกจากห้องพักไปอย่างระมัดระวังและเงียบที่สุด

ในเมื่อเขาอยู่ไปก็ไม่มีอะไรดีขึ้น สู้ไปตายเอาดาบหน้าดีกว่า

สึนะ เผ่นหนีออกมาจากห้องพักสุดหรูได้อย่างง่ายดายด้วยความสามารถพิเศษที่ใช้มาเป็นเวลานานในการหลบหนีผู้ที่จ้องจะแกล้งเขาในสมัยเด็ก ร่างบางกลับมาที่บ้านได้อย่างไรก็ไม่รู้ แต่เมื่อเปิดประตูเข้าไปก็พบกับรีบอร์น โกคุเทเระ คุณ แม่และคนอื่นๆรออยู่

“รุ่นที่10......................” โกคุเทระโผเข้ากอดสึนะทันที พร้อมๆกับปล่อยโฮออกมาเต็มเสียง

“ไหนบอกว่าจะกลับพรุ่งนี้ไงละครับคุณแม่?” สึนะหันไปถามคุณแม่ยังสาวด้วยความแปลกใจ พลางลูบหัวของโกคุเทระเป็นการปลอบไปพลางๆ

“ก็เจ้าบ้านั่น โทรเข้ามาหานายไม่มีคนรับ ก็เลยเป็นห่วงรีบเผ่นกลับมานี่แหละ” รีบอร์นตอบแทนอย่างเบื่อหน่าย

สึนะยิ้มออกมาเล็กน้อย ลูบหัวของโกคุเทระไปเรื่อยๆ แต่ในใจของเขากลับว่างเปล่าเหมือนกับโดนพรากดวงใจออกไป

“งั้นหรือ เจ้าหมอนั่นหนีออกไปได้งั้นหรือ อืมๆช่างมันเถอะ แค่นี้นะ” มือแกร่งปิดโทรศัพท์ที่ลูกน้องของตนโทรมาแจ้ง การหลบหนีของเจ้าตัวเล็กของเขา แค่เพียงเวลาไม่กี่วันเบียคุรันคนนี้ก็รู้สึกโหยหาร่างบางนั้นอย่างประหลาด แค่เห็นเจ้าหนูนั่นโดนขี้เมาลวนลาม เขาก็แทบอยากจะกลืนกินเจ้าตัวเล็กไปทั้งตัวเพื่อไม่ให้ใครหรืออะไรมาแตะต้อง

แต่ตอนนี้ ความดุร้ายของเขาได้พรากเอาของสำคัญไปจากเขา ไม่มีอีกแล้วนัยย์ตากลมโตที่มองมา ผมน้ำตาลฟูฟ่องที่ซบที่ไหล่หนาของเขา หรือกระทั่งเสียงครางน่ารักๆของเจ้าหมอนั่น ร่างสูงกอดตัวเองแน่น ใบหน้าหวานแนบกับกระจกรถยนต์ พลางเหม่อมองไปยังที่ไกลแสนไกล

**********************************************************************************
“หวา.........................การบ้าน รายงานทำไมมันเยอะแยะขนาดนี้เนี่ย” เจ้าของนัยย์ตากลมโต ผมสีน้ำตาลอ่อนร้องโวยวาย

“ยังกับวันหยุดยาวที่เพิ่งผ่านไปเป็นเรื่องโกหกยังไงยังงั้นเลยวุ้ย” สึนะยังคงบ่นต่อไป ก่อนจะเก็บอุปกรณ์การเรียนยัดใส่กระเป๋าเพื่อไปหายามาโมโตะและโกคุเทระที่ลงไปรอกลับบ้านพร้อมเขาอยู่ที่ล็อกเกอ

ก็แค่กลับมาเหมือนเดิม เหมือนเมื่อตอนก่อนที่จะเจอคนคนนั้น สึนะคิด ยามาโมโตะกับโกคุเทระก็ยังคงเฮฮาเหมือนเช่นเดิม เขาจะต้องลืมให้ได้ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ก็แค่เหตุการณ์ที่ผ่านเข้ามาในชีวิตแค่นั้น ร่างบางเงยหน้ามองท้องฟ้า ถอดถอนใจ

หมับ!!!

โดยไม่ทันระวัง รถสีดำเปิดประตูพร้อมทั้งกระชากแขนเล็กๆของสึนะและรั้งร่างบางเข้าไปในรถ ต่อหน้าต่อตาโกคุเทระและยามาโมโตะ ก่อนจะบึ่งรถหายไปอย่างรวดเร็ว

“พวกแกทำอะไรเนี่ย?” สึนะร้องโวยวาย
“หุบปากไปซะ ต้องไปโทษเจ้าคนรู้จักของแกที่ทำให้คุณหนูของเราต้องเสียหน้า”เสียงของเจ้าคนที่จับตัวเขามาตวาดใส่ คุณหนูหรือคุณหนูไหนกัน

หรือว่า........

“คุณเบียคุรันครับ เราจับตัวนักฆ่าที่สะกดรอยตามคุณมาตลอด3-4วันนี้ได้แล้วครับ” เสียงลูกน้องคนสนิทรายงายการทำงาน ทำให้เบียคุรันที่กำลังอยู่ในภวังค์สะดุ้งเล็กน้อย ก่อนจะคลี่ยิ้มออกมา แต่เป็นรอยยิ้มที่บ่งบอกว่าจะต้องมีใครหรืออะไรได้เจ็บตัวกันบ้าง

“งั้นหรือ พาชั้นไปเจอมันหน่อยซิ” เบียคุรันสั่งลูกน้อง กำลังเซ็งอยู่พอดี ได้อะไรมาแก้เซ็งก็ดีเหมือนกัน

“เอาไง พาตัวมันไปที่ไหนละเนี่ย?” เสียงเจ้าหน้าโหดที่ลักพาตัวสึนะมาร้องถามเจ้าคนขับรถ

“พาไปกระท่อมบนเขามั้ย ที่นั่นลับตาคนดี ทิ้งศพไว้ที่นั่นก็ท่าจะอีกนานกว่าจะตามตัวเจอ” โหดูมันคิด คิดได้ไงละนั่น สึนะคิดในใจ

“แต่คุณหนูเราก็โหดชะมัด แค่เจ้าเบียคุรันอะไรนั่นไม่สนใจก็ถึงกับขอให้นายจ้างนักฆ่ามือดีมาจัดการเลยนะนั่น”

“หึหึ แถมพอเจออีกครั้งที่ร้านอาหาร ก็ไม่พอใจเจ้าหนูนี่อีก ดวงซวยจริงๆเล้ย”

นักฆ่าหรือ เจ้านั่นจะโดนลอบฆ่าหรือ เจ้านั่นจะรู้ตัวหรือเปล่า ช่างซิ มันจะเป็นตายยังไงก็ข่างมันซิ ตัวเราเองยังเอาตัวไม่รอดเลย สึนะคิดกลับไปกลับมาอย่างสับสน

แต่เมื่อคิดถึงร่างสูงนอนจมกองเลือดสีแดงฉาน สึนะก็รู้สึกเจ็บที่อก เขาคงทนไม่ได้ที่ร่างสูงจะต้องตาย โดยที่เขารู้แล้วยังไม่ทำอะไรเลย เมื่อคิดได้ดังนั้น ร่างบางก็ยกขาทั้งสองข้างขึ้นถีบเข้าที่เจ้าหน้าโหดที่คุมตัวเขาอยู่ที่เบาะหลังอย่างแรง ก่อนจะทันได้คิดอะไร สึนะก็เปิดประตูรถออกทันที

“เห้ยๆทำอะไรวะ รถกำลังวิ่งอยู่นะเว้ย “ คนกำลังขับรถตะโกนเสียงดัง ในขณะที่คนที่โดนสึนะถีบก้พยายามจะคว้าตัวของสึนะให้ได้

“..............................” ร่างบางยิ้ม ก่อนจะโดดลงจากรถที่กำลังวิ่ง ร่างบางครูดไปถนน เสียงเหยียบเบรกของรถคันที่ตามหลังมาดังขึ้นเป็นระยะๆ เจ้าหน้าโหดที่ลักพาตัวสึนะ ทำได้แค่โวยวายโดยไม่สามารถจะจอดรถมาจัดการร่างบางได้ เพราะตอนนี้มีแต่คนหยุดรถเพื่อมาช่วยร่างบางที่ถลอกปอกเปิก

“รุ่นที่10..............”

“สึนะ.............”

เสียงของยามาโมโตะและโกคุเทระดังมาแต่ไกลทั้งคู่คว้าจักรยานของพวกที่กำลังกลับบ้านเหมือนๆกับพวกสึนะและปั่นตามมาอย่างไม่คิดชีวิต โกคุเทระเป็นคนแรกที่ถึงตัวของสึนะ

“รุ่นที่10ครับ เจ็บมั้ยอะ? ผมขอโทษผมอยู่ด้วยแท้ๆยังทำให้เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้อะ” โกคุเทระร้องฟูมฟายออกมาทันทีที่เห็นแผลตามตัวของสึนะ

ร่างบางไม่พูดอะไร เพียงแค่ยิ้มจางๆและพยายามพยุงตัวให้ลุกขึ้น ในตอนนี้เขาคิดเพียงว่าต้องรีบไปเตือนเบียคุรันถึงเรื่องนักฆ่าโดยเร็ว แม้ว่า ร่างสูงจะไม่ต้องการพบเขาอีกต่อไปแล้วก็ตาม

“อึก...” เสียงของชายหนุ่มที่ตอนนี้เต็มไปด้วยบาดแผลจากการทรมานดังออกมาเบาๆ ร่างสูงกำลังสนุกกับการทรมานคนที่เขาเพิ่งจับมาได้ แม้จะอยากรู้ว่าใครจ้างมา แต่ความหงุดหงิดที่สะสมมานานก็ทำให้เจ้าตัวลงมือหนักกว่าทุกที

“สมกับเป็นนักฆ่าที่ถูกฝึกมาดีนะครับ โดนขนาดนี้ยังไม่ยอมบอกมาซักคำว่าใครจ้างมา” เบียคุรันยิ้ม ก็ดีที่ไม่รีบบอก เขาจะได้สนุกต่ออีกซักหน่อย

“หึ จะฆ่าก็ฆ่าไปเลยซิเจ้าโรคจิต ชั้นผิดเองที่ทำไม่สำเร็จ ...”

“.........................” มีดในมือของเบียคุรันกรีดลงที่เนื้อบางๆช้าๆแต่หนักหน่วง เลือดสีแดงฉานไหลรินออกจากบาดแผลที่ถูกกรีด แต่ใบหน้าหวานยังคงยิ้มอย่างงดงามราวกับเป็นการปอกผลไม้

“อึก....แต่......ชั้นก็สะใจก่อนตาย...ที่ได้รู้ว่าเจ้าหนูนั่นจะต้องตายอย่างทรมานเหมือนๆกับที่แกทำกับชั้น”

เบียคุรันหยุดมือในทันที เจ้านี่พูดอะไรออกมา ร่างสูงย่อตัวลงมาช้าๆจ้องมองใบหน้าเหยื่อตรงๆ

“แกหมายความว่ายังไง” ร่างสูงพูดต่อด้วยเสียงที่เยือกเย็นกว่าเดิม

“555555 เป็นห่วงหรือไง? เจ้าหนูนั่นมันก็ซวยที่มารู้จักกับคนอย่างแก5555” เบียคุรันรู้แล้วว่าเจ้านี่หมายถึงอะไร หรือใคร ร่างสูงเตะที่ตัวของเหยื่ออย่างแรง

เบียคุรันซัดเจ้านักฆ่าตัวดีอย่างบ้าคลั่ง เจ้าหนูนั่นเป็นเป้าหมายด้วยหรือ

บ้าเอ้ย!!!

“เบียคุรัน เบียคุรันนน”เสียงคุ้นหูที่ไม่ได้ยินมานานร้องเรียก ชายร่างสูงที่เพิ่งจะสั่งลูกน้องให้จัดการกับนักฆ่าที่โดนทรมานไปเมื่อซักครู่ เงยหน้าขึ้นมามอง

“ไม่เป็นอะไรใช่มั้ย?? นายไม่เป็นอะไรใช่มั้ย??” ร่างเล็กโถมเข้ากอดร่างสุงทั้งตัว โดยที่มีบรรดาเลขา ยามเฝ้าอาคาร รวมทั้งโกคุเทระและยามาโมโตะที่เป็นคนพาสึนะมาตามคำขอร้องแทนที่จะไปโรงพยาบาลเพื่อทำแผล

“ซาวาดะ ... ซาวาดะ สึนะโยชิ นี่นาย” เบียคุรันที่ตอนนี้โดนร่างบางโอบกอดไว้ทำอะไรไม่ถูก เขากำลังจะส่งคนไปดูแลความปลอดภัยให้เจ้าหนูนี่ แต่กลับกลายเป็นว่าเจ้าตัวเล็กของเขาเป็นฝ่ายมาหาเขาเสียเอง

“มีคนจะฆ่านายนะ เบียคุรัน เจ้าพวกที่ลักพาตัวผมมันพูดแบบนั้น” สึนะร้องบอกสิ่งที่รับรู้มา เบียคุรันกอดร่างบางไว้ในอ้อมแขน เขาเพิ่งจะสังเกตเห็นว่าตามตัวของสึนะเต็มไปด้วยบาดแผล รอยแผลลากเป็นทางยาวเผยให้เห็นเนื้อในและเลือดสีแดงเปรอะเต็มตัว

“สึนะคุง ไปหาหมอก่อนดีมั้ยครับ ไม่ต้องกลัวผมจับตัวคนที่ถูกส่งมาฆ่าได้แล้ว” ร่างสูงกระซิบบอก แต่สึนะก็ยังคงกอดเขาไว้แน่น เบียคุรันเงยหน้าขึ้นมองคนรอบๆตัว ก่อนจะสั่งให้ลูกน้องของตนให้เอารถออกเพื่อพาเจ้าตัวเล็กของเขาไปส่งโรงพยาบาล

“ผมจะดูแลเขาเองพวกคุณไม่ต้องเป็นห่วง ฝากบอกทางบ้านเขาด้วยว่าพรุ่งนี้ผมจะไปส่งเอง” เบียคุรันหันไปบอกยามาโมโตะ และโกคุเทระที่ทำท่าจะตามเขาไปด้วย

“แต่...............นายเป็นใคร ชั้นจะไว้ใจได้ไง..................???”โกคุเทระร้องโวยวาย แต่โดนยามาโมโตะฉุดมือไว้พลางพยักเพยิดให้โกคุเทระมองดูสึนะที่ตอนนี้ยังคงกอดเบียคุรันไว้แน่นราวกับกลัวว่าจะหายไปต่อหน้าต่อตา

“ชิ... ถ้าพรุ่งนี้นายไม่พามาส่ง ชั้นจะมาถล่มตึกนี้แน่” เด็กหนุ่มผมสีเงินกล่าวคาดโทษ ก่อนจะยื่นมือแกร่งไปลูบที่ใบหน้าของสึนะเบาๆ

“แล้วเจอกันนะครับ รุ่นที่10” โกคุเทระกล่าวลาก่อนจะจ้องหน้าร่างสูงอีกครั้งและพากันกลับออกไปพร้อมยามาโมโตะที่หันมาโค้งลาเบียคุรัน

เบียคุรันมองสองคู่หูที่เพิ่งออกไปจากตึกจนลับตา ก่อนจะอุ้มร่างบางขึ้นรถเพื่อไปหาหมออย่างเบามือ

จะไม่ให้หายไปไหนอีกแล้ว จะไม่ยอมปล่อยให้ร่างบางนี้ไปอีกแล้ว

เบียคุรันคิดก่อนจะก้มลงจูบเบาๆที่หน้าผากของสึนะ ร่างบางเงยหน้าขึ้นมองเบียคุรันเล็กน้อยก่อนจะประทับริมฝีปากของตนเข้ากับริมฝีปากของเบียคุรันช้าๆ เป็นจูบแรกที่สึนะเป็นฝ่ายเริ่มก่อน เป็นจูบที่ไม่ประสีประสา แต่สำหรับเบียคุรันแล้วนี่เป็นจูบที่เติมเต็มทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาตามหามาตลอดทั้งชีวิต

“เจ็บ .............. ผผมเจ็บนะ.............” เสียงร้องโวยวายของสึนะดังขึ้นภายในห้องพักหรูของเบียคุรัน

“ทีเมื่อกี้คุณวิ่งมากอดผม เห็นจะบ่นแบบนี้เลย” ร่างสูงพูดพลางยื่นยาแก้อักเสบที่หมอสั่งจ่ายมาให้สึนะรับไปทาน

กะอีแค่ให้เดินเข้ามานั่งในห้องเองก็บ่นว่าเจ็บ แถมยังอ้อนให้เบียคุรันคนนี้อุ้มมาจนถึงหน้าประตูห้องพักเพราะเหตุผลว่าเดินไม่ไหว เจ้าตัวเล็กตอนนี้กลายร่างเป็นเจ้าตัวเล็กที่ขี้อ้อนแถมยังแสนงอนซะไม่มีดี ทั้งที่ก่อนหน้านี้ยังเป็นเจ้าเด็กที่ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรแท้ๆ

“ผมไม่คิดเลยว่าคุณจะเป็นคนเอาแต่ใจแบบนี้” เบียคุรันเอ่ยพลางเทน้ำเปล่าส่งให้สึนะ

ร่างบางที่ตอนนี้นั่งอยู่บนเตียงขนาดใหญ่รับแก้วน้ำมาจากมือของร่างสูง ตากลมโตจ้องมองเบียคุรันนิ่ง ก่อนจะสะบัดหน้าหนีแล้วกรอกยาเข้าปากพร้อมทั้งตามด้วยน้ำอึกใหญ่

“เฮ้อ....”เบียคุรันถอนหายใจยาว ก่อนจะหันหลังไปเทเหล้าชั้นดีใส่แก้วที่วางไว้

“............................”

“หืม.....เมือ่กี้คุณพูดว่าอะไรนะครับ??” เบียคุรันหันมาถามสึนะที่ตอนนี้ก้มหน้านิ่งอยู่บนเตียง

“ก็แล้วถ้าชั้นเป็นแบบนี้ นายจะไม่สนใจแล้วใช่มั้ยเล่า??!!!~” สึนะเงยหน้าขึ้นตะโกนใส่เบียคุรัน

“นายอยากได้คนที่นิ่งๆเชื่อฟังนายตลอดงั้นใช่มั้ยละ ก็ผมเป็นแบบนี้มาแต่ไหนแต่ไรแล้ว นายต่างหากที่ไม่เคยรู้เอง นายเป็นคนกักขังชั้นไว้ที่นี่ ทำอะไรกับร่างกายของชั้นตามอำเภอใจ”

“แล้ว................แล้วทำไมชั้นจะต้องมาสนใจว่านายจะตายด้วย” สึนะร้องโวยวายลั่น ความคิดที่คิดไว้ในใจพรั่งพรูออกมาใช่แล้วทำไมเขาจะต้องสนใจไอ้คนหน้าหวานแต่ซาดิส ที่ขืนใจเขาด้วย ทำไมจะต้องรีบมาหาเพื่อจะบอกว่ามีปองร้ายเจ้าบ้านี่ด้วย แล้วทำไมโดนเจ้าบ้านี่ทำซะขนาดนั้นแล้วยังไม่เข็ดยังจะคิดถึงมันอีก

ทั้งหมดมันเกิดขึ้นเร็วมาก แค่ไม่ถึง5วัน หัวใจของเขา ร่างกายของเขามันก็ไม่ใช่ของเขาคนเดียวอีกต่อไป

มันคือ รัก ใช่มั้ย?

สึนะปาดน้ำตาของตนเอง พยายามกลั้นไม่ให้น้ำตาไหลออกมามากกว่าเดิม ร่างเล็กๆสั่นด้วยความโกรธ หมดกันเผลออาละวาดซะยกใหญ่ ก็แค่อยากจะอ้อนนิดหน่อยแต่กลายเป้นทำให้เบียคุรันรำคาญซะแล้ว

“ผมกลับดีกว่า ขอบคุณที่พาผมไปทำแผลนะ” สึนะพูด พลางลุกจากเตียงขนาดใหญ่

“อาละวาดเสร็จก็จะกลับเลยหรือครับ”เบียคุรันพูด แล้วคว้าข้อมือเล็กของสึนะไว้ ก่อนจะรั้งเอวบางเข้ามาใกล้ตัวเขา ตัวเล็กจริงนะ แต่กลับเข้ามากินพื้นที่ในใจเขาไปซะหมด

“ที่แท้คุณก็เป็นคนแบบนี้ วองโกเลรุ่นที่10เป็นเด็กขี้อ้อน แถมยังเอาแต่ใจแบบนี้เองหรือ”เบียคุรันยิ้ม พร้อมทั้งจับให้เจ้าตัวเล็กของเขาให้หันมาอยู่ด้านหน้า ก่อนจะโน้มตัวลงมาจูบเบาๆ


“คงไม่มีใคร หรืออะไรจะทำให้ผมรู้สึกสนุกได้เรื่อยๆแบบคุณอีกแล้วละสึนะคุง ในฐานะที่อุตส่ารีบมาเตือนเรื่องนักฆ่า จนเนื้อตัวถลอกปอกเปิก วันนี้คุณจะอ้อนยังไงก็ได้ ดีมั้ย??” เบียคุรันยิ้ม ร่างบางยื่นแขนเล็กๆทั้งสองข้างโอบรอบคอของร่างสูงไว้ ก่อนจะจูบร่างสูงอีกครั้ง

ซาวาดะ สึนะโยชิยิ้มให้กับร่างสูง แขนเล็กๆยังคงโอบรอบคอของเบียคุรันไว้ นัยย์ตากลมโตบ่งบอกถึงสิ่งที่ต้องการ เบียคุรันยิ้มรับ พร้อมทั้งอุ้มเจ้าตัวเล็กของอย่างแผ่วเบา

“น้อมรับบัญชา เจ้านายตัวน้อย” เบียคุรันยิ้ม ก่อนจะเริ่มต้นค่ำคืนแสนหวานของทั้งสอง

*****************************************************************************************
“จัดการกับพวกตระกูลอิชิคาว่าทั้งหมด ตัดน้ำเลี้ยงของพวกมันซะ ให้พวกมันได้จดจำว่าไม่ควรจะมายุ่งกับชั้นเบียคุรันคนนี้” เสียงเย็นสั่งทางโทรศัพท์ ก่อนจะสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อร่างบางที่นอนอยู่ข้างๆขยับตัว

“งั้นแค่นี้ละ อย่าให้พลาดซะละ” ร่างสูงสัมทับอีกครั้งก่อนจะวางหูไป

“อืม..” เจ้าตัวเล็กของเขาเริ่มขยับตัวอีกครั้ง “ เช้าแล้วหรือครับบ”

“จะนอนต่ออีกนิดก็ได้นะครับ เมือ่คืนท่าทางจะหนักไปซักหน่อย” เบียคุรันพูดพลางก้มลงจูบเบาๆที่แก้มเนียน ใบหน้าของสึนะแดงขึ้นมาทันทีเมื่อนึกถึงเรื่องเมื่อคืนได้ เสียงร้องครวญคราง ร่างทั้งสองที่แนบชิดกัน

“หืมม ลามกจังนะ” เบียคุรันยิ้มเมื่อเห็นท่าทางของสึนะ ร่างสูงคร่อมร่างบบางไว้มือแกร่งลูบลงไปที่ส่วนล่างที่เปล่าเปลือยของสึนะอันเกิดจากการกระทำเมื่อคืน ริมฝีปากได้รูปก้มลงมาขบที่ยอดอกสีชมพูเบาๆจนร่างบางส่งเสียงหวานออกมา

“ไม่เอาแล้วนะ เมื่อคืนก็ตั้งหลายที” สึนะส่งเสียงร้องประท้วงเมื่อเห็นว่าเบียคุรันเริ่มจะเลยเถิด

“เมื่อวานก็ส่วนเมื่อวาน นี่เป็นส่วนของเช้าวันนี้ อีกเดี้ยวผมต้องไปส่งคุณที่บ้านตามสัญญา” ร่างสูงใช้มือแกร่งเกาะกุมที่เจ้าน้องชายของสึนะ พร้อมทั้งรูดขึ้นลงช้าๆ ริมฝีปากได้รูปประทับปิดริมฝีปากของร่างเล็กไว้ไม่ให้ประท้วงอีก มืออีกข้างที่ว่างอยู่ก็เค้นคลึงอกงามของสึนะอย่างสนุกมือ

“อ่า.....” สึนะส่งเสียงหวานออกมาทันทีที่เบียคุรันละจากริมฝีปากของร่างบาง เลื่อนลงมาขบเม้มที่คอขาวงามจนเกิดรอยแดง อันที่จริงเบียคุรันชอบที่จะทิ้งร่องรอยไว้ที่ตัวของสึนะเป็นอย่างมาก แม้ทุกครั้งที่เขานอนกับใครๆเบียคุรันจะไม่เคยทิ้งรอยใดๆไว้ แต่กับสึนะเขาชอบที่จะเหลือร่องรอยอันแสดงความเป็นเจ้าของไว้ตามตัวของร่างบาง

นิ้วแกร่งถูกส่งไปเบิกทางที่ช่องหวานอันอบอุ่นของสึนะ นิ้วที่หนึ่งถูกส่งเข้าไปช้าๆร่างบางกระตุกเล็กน้อยเมื่อนิว้ที่สองถูกส่งเข้าไป แม้จะเพิ่งผ่านการทำศึกมาเมื่อคืน แต่ภายในของสึนะก็ยังคงบีบรัดนิ้วของเบียคุรัน

“เบียคุรัน....ผมไม่ไหวแล้วว...”เสียงหวานร้องครางขอร่างสูงในสิ่งที่ใหญ่กว่า

“..........................” เบียคุรันไม่พูดอะไร เขางัดเอาแก่นกายที่ร้อนผ่าวของตนส่งเข้าไปภายในช่องทางคับแคบ แทนนิ้วที่ถูกถอดถอนออกมา

“อืมม...”ร่างสูงร้องครางออกมาเบาๆอย่างพอใจในรสสัมผัสที่ได้รับ ภายในของสึนะตอดรัดเขาไว้แน่นจนแทบจะไปแล้วด้วยซ้ำ

“ข้างในตัวสึนะมันยอดเยี่ยมมากเลย แทบจะไม่อยากเอาออกเลย” เบียคุรันกระซิบเบาๆที่ข้างหูของร่างบาง ก่อนที่เขาจะเริ่มขยับสะโพกของตนเข้าออกเป็นจังหวะ

“อา.....แรงอีก เบียคุรัน ..อึก...”เสียงร้องของสึนะดังขึ้นเป็นห้วงๆ เบียคุรันสนองตามความต้องการของเจ้าตัวเล็ก ร่างสูงเริ่มกระแทกเข้าออกอย่างรวดเร็วและรุนแรง ร่างบางที่อยู่ตรงหน้าส่ายรับกับแรงกระแทกของร่างสูงตามอารมณ์ที่สูงขึ้น เพียงไม่นาน สึนะก็ปลดปล่อยออกมา

“ไปก่อนอีกแล้วนะครับ” เบียคุรันยิ้ม แต่ตัวเขายังไม่หยุด ร่างสูงยังคงกระแทกต่อไปจนร่างบางที่ถูกกระทำจนตัวสั่น เบียคุรันครางออกมาเบาๆอย่างพึงใจ เขาชอบที่จะได้ยินเสียงของสึนะร้องออกมาทุกครั้งที่ถูกเขากระทำ ร่างสูงถอนแก่นกายออกมาจนเกือบสุดก่อนจะส่งกลับเข้าไปจนมิดอีก2-3ครั้ง ก่อนที่น้ำสีขาวขุ่นของเขาจะส่งออกมาจนเต็มช่องทางหวานของสึนะ

เบียคุรันทรุดตัวลงข้างๆกายของสึนะ ที่หอบพอๆกัน ก่อนจะใช้มือแกร่งจับที่ใบหน้าของสึนะให้หันมาและประทับจูบแสนอ่อนโยนที่ไม่มีวันจะมอบให้ใครอื่นอีก ร่างบางก็รู้ดีก่อนจะซุกตัวเข้าหาอกกว้างของเบียคุรันและเผลอหลับไปอีกครั้ง

*****************************************************************************************
หากจะถามถึงชะตากรรมของอิชิคาว่า ยูกิโกะ ก็คงต้องบอกว่าไม่มีใครรู้ เพราะหลังจากที่บริษัทต้องล้มละลาย ถูกเจ้าหนี้ตามทวงหนี้ ครั้งหลังสุดมีผู้พบเห็นครอบครัวนี้พยายามจะขายอวัยวะของตนเพื่อยังชีพ

END.